Kinematografia od chwili swych narodzin była w Związku Radzieckim poddana szczególnej kontroli władzy. Stalin oglądał prawie wszystkie nowe filmy. Przebój wszechczasów kina radzieckiego, film "Białe słońce pustyni" mógł trafić do rozpowszechniania dzięki osobistej decyzji Breżniewa. W swoim monumentalnym studium poświęconym historii radzieckiej kinematografii Fiodor Razzakow odsłania ukrytą stronę życia filmów i twórców. Przytaczając olbrzymią ilość nieznanych faktów z życia aktorów i reżyserów ukazuje jak wewnętrzne spory i intrygi rozdzierające środowisko filmowców i polityczne naciski przybierające niekiedy formę urzędniczego dyktatu doprowadziły na początku lat 90-ch do krachu kinematografii radzieckiej.
Twarda okładka, wydawnictwo Eksmo, Moskwa 2008, t.1-704 strony, t.2-704 strony.